१०

खादाड 

श्रीधर तिळवे 

झाडे सूर्यप्रकाश खाऊन गुजारा करतायत 

प्राणी झाडे खाऊन गुजारा करतायत  

नॉन्वेज प्राणी व्हेज प्राण्यांना खाऊन गुजारा करतायत 

लम्प स्वतःला स्पिन करून 

एकाच डिस्कमध्ये स्वतःला कोंबून 

महालम्प्च्या पोटात चाललेत 

महा लम्प आपला सारा सूर्य प्रकाश माळून 

एका अज्ञात पोटात चाललेत 

जे काळे कि गोरे हेही त्यांना माहित नाही 

प्रत्येकजण भक्ष्य आहे 

प्रत्येकजण शिकारी 

एक आहारसाखळी चालू आहे सर्वत्र 

अपघात होतात 

पण ते कुणाच्याच लक्ष्यात रहात नाहीत 

मी डायनोसर आठवणीत म्यान करून 

मेमरीबाजीत डिजिटलतोय 

ह्या डायनोसरमुळे मी कधीकाळी भूमिगत झालो होतो 

आणि आज त्यांना मी भूमीतून फ़ोस्सिलवत उभे करतो आहे 

माझ्या सूक्ष्म असण्याने त्यांच्यावर कधीकाळी मात केली होती 

हा विचारच मेंदूला हायबरनेट करतोय 

ते जिवंत असताना त्यांना त्यांच्या टिकण्याविषयी 

आत्मविश्वास वाटला असेल का ?

आणि जेव्हा ते नष्ट होत होते 

तेव्हा त्यांना ते नष्ट होत आहेत हे कळले असेल का ?

प्रकाश त्यांनीही खाल्ला असेल 

झाडे त्यांनीही खाल्ली असतील 

प्राणी त्यांनीही खाल्ले असतील 

पण मिटींऑर डोक्यावर आदळायला येत असतांना 

त्यांना त्याचा सुगावा तरी लागला असेल का ?

आहाराची साखळी डिस्टर्ब करायला हा कोण आगंतुक आला 

असे त्यांनी विचारले असेल का ?

कि त्यांनी त्याला खाण्याचा विचार केला असेल ?

कदाचित ते निर्बुद्ध म्हणूनच मेले असतील 

किंवा फक्त खादाड म्हणून 

खाली वाकून खाताना डोक्यावर काय पडते आहे 

ते थोडच दिसत ?

आपल्या डोक्यावर ग्लोबल वार्मिंग लटकते आहे 

आणि ये दिल मांगे मोर म्हणत 

डायनासरच्या फ़ॊसीलभवती बसून 

आपण कोक पितोच आहोत ना ?

श्रीधर तिळवे  

 ( क . व्ही . २ ह्या अप्रकाशित कवितासंग्रहातून )