माझी पर्सनल होमिओपॅथी गेली श्रीधर तिळवे नाईक 

मिलिंद पोतदार ह्या माझ्या जिवलग मित्रांच्यापैकी एक ! त्याने माझ्या आयुष्यात अनेक गोष्टीबाबत कि रोल पार पाडला . कोल्हापुरात त्याच्या जेव्हढ्या ओळखी होत्या तेव्हढ्या क्वचित कुणाच्या असतील एक दिवस त्यानेच त्याला माहित असलेल्या एका डॉक्टर विषयी बोलायला सुरवात केली डॉक्टरचे नाव होते डॉ अविनाश देसाई ! मिलिन्दनेच आमची मिटिंग घडवली . त्यांचा दवाखाना हुतात्मा पार्कच्या उजव्या साईडला उद्यमनगरात होता मी गेलो तेव्हाही पेशन्ट होते 

माझी वेळ येताच  मी डॉक्टरांना भेटलो . पाऊणे सहा फूट उंची सावळा रंग डोक्याचे केस थोडे उडालेले , धारदार नाक असलेले व्यक्तिमत्व पण एकदम साधे आपण डॉक्टर असल्याचा कसलाही आव नाही . एक भविष्यातज्ञ आणि एक डॉक्टर ह्यांची ही भेट होती आणि आश्चर्यकारकरित्या त्यांना फ्यूचरॉलॉजीविषयी माहिती होती मी माझ्या आजोबांच्याप्रमाणे कुंडली किंवा हात फक्त कॉन्सन्ट्रेशन करण्यासाठी वापरतो बाकी सगळा अध्यात्मिक कारभार हे मी त्यांना पहिल्या भेटीतच सांगून टाकले मात्र हे जमले नाही तर फ्यूचरॉलॉजीच्या सर्व तंत्रांना वापरतो हेही बोलून गेलो त्यांनीही डॉक्टरांसाठी अंतःप्रेरणा फार महत्वाची असते असं सांगितलं पुढे मग होमिओपॅथी आणि फ्यूचरॉलॉजी ह्यावर जुजबी चर्चा झाली मी उठलो मात्र आम्हा दोघांच्यात पहिल्याच भेटीत बॉण्ड तयार झाला 

मी जिच्यासाठी भेटलो होतो त्या माझ्या बहिणीचे (उजूचे )प्रॉब्लेम त्यांनी अक्षरश : महिनाभरात सोडवले पुढेही माझ्या घरातल्या अनेकांचे आजार त्यांनी ठीक केले ते उपचारांच्या इंटिग्रेटेड असण्यावर विश्वास ठेवणारे होते आणि त्यांची बायको आयुर्वेद कॉलेजात गोल्ड मेडलिस्ट होती साहजिकच कधीकधी आयुर्वेदाचा वापरही ते करत त्यांचे काही ऍलोपॅथिक डॉक्टर चांगले मित्र होते आणि ऍलोपॅथिक ट्रीटमेंट गरजेची असली कि ते त्यांच्याकडे पाठवत तर ऍलोपॅथीला ठीक करायला न जमलेले काही पेशंट त्यांनी होमिओपॅथीद्वारा ठीक केले होते होमिओपॅथी तळव्यातल्या वाहीन्यांच्यावर उत्कृष्ट उपचार करते हे मी त्यांच्याकडे अनेकदा साक्षात पाहिले स्त्रियांच्या एमसी नीट करण्यात तर ते मास्टर होते मात्र ताप वैग्रे आला कि ते स्वतःच क्रोसीन घ्या म्हणायचे आमच्या उपचारांनी ताप लगेच बरा होत नाही असे ते स्वतःच म्हणत मात्र दीर्घकाळ सर्दी किंवा कायमस्वरूपी सर्दी किंवा सायनसचा आजार बरा करण्यात त्यांना महारत होती डॉक्टरांनी कधीही पैश्याचा पाठलाग केला नाही एकतर ते श्रीमंत घरातून आले होते आणि आतून ते कुठेतरी कलन्दर होते त्यामुळेच एखाद्या पेशन्टकडे पैसे नसले तरी ते उपचार करत पैसे दुय्यम असल्याने त्यांनी कधीही आपला कट ठेवला नाही त्यांची प्रॅक्टिस ही एक शुद्ध प्रॅक्टिस होती त्यांच्याकडे स्वतःचे आजार बरे करू न शकलेल्या काही ऍलोपॅथिक डॉक्टरांचीही उठबस असे पण त्यांनाही ते फार चार्ज करत नसत 

माझ्यामुळे पुढे मिलिंद गुर्जर व मग नंतर अशी एक चेन जी मिलिंद पोतदारमुळे सुरु झाली होती त्यांच्याकडे कार्यान्वित झाली आमच्यातल्या अनेकांचे आजार त्यांनी ठीक केले माझ्या कवितेवर त्यांचे प्रेम होते आणि माझी एक कविता त्यांनी काहीकाळ आपल्या क्लिनिकच्या भिंतीवर लावली होती

देसाईंचं होमिओपॅथीवर निष्ठावान प्रेम होतं आणि तिच्यातल्या अद्ययावत अपडेट्स ते ठेवत तिच्या एलिमेंट थेरीविषयी त्यांची स्वतःची मते होती माझी मुंबईतील एक डॉक्टर मैत्रीण प्रफुल्ल विजयकरांनी मांडलेल्या नव्या सिद्धांताचा त्यावेळी हिरिरीने पुरस्कार करी डॉक्टर त्या सिद्धांतांना काही बाबतीत सपोर्ट करत तर काहीवेळा विरोध मात्र युरोपात अडकून पडलेल्या होमिओपॅथीला  विजयकरांनी दिलेल्या भारतीयत्वावर त्यांचाही विश्वास होता माझी मैत्रीण विजयकारांना क्रांतिकारी माने ते मात्र त्यांना मान्य न्हवते 

व्यक्तिगत पातळीवर त्यांना डॉक्टर असूनही आपल्या मराठा जातीचा सॉलिड अभिमान होता बायकोबाबत ते पारंपारीक होते तिला स्वतंत्र प्रॅक्टिस करायला त्यांनी अधिक वाव द्यायला होता आणि त्यावरून त्यांच्याशी माझा एकदा कडक वाद झाला होता वहिनी उत्कृष्ट डॉकटर होत्याच पण अव्वल दर्जाच्या कुक होत्या मी मुंबईतून कोल्हापुरात गेलो कि डॉक्टरांच्या घरी किमान एकदा तरी जाणे कम्पल्सरी होते आणि प्रत्येकवेळी किमान एकदा तरी डॉक्टरांच्या घरी जेवायला थांबायला लागे 

अपवादात्मकवेळा मी त्याच्या मुंबईतील पेशण्टना औषधेही पोचवत असे डॉक्टरांचे माझ्या घरावर प्रेम इतके कि कधीकधी स्वतः औषधे घेऊन स्वारी घरी येई त्यांची एक स्कुटर होती त्यावरून ते कोल्हापुरभर फिरत पुढे केवळ स्टेट्स म्हणून त्यांनी फोर व्हिलर घेतली खरी पण स्कुटर हेच त्यांचे पहिले प्रेम होते 

त्यांच्याबाबतीत माझे बरोबर न ठरावे असे प्रेडिक्शन म्हणजे तुमचा मुलगा विश्रांत परदेशात सेटल होणार खुद्द माझाही ह्यावर विश्वास न्हवता पण जे दिसले ते बोलणे भाग होते कारण विक्रांत देसाई चक्क कर्नल होता दुर्देवाने माझा फ्लॅश खरा झाला आणि डॉक्टरांची परवड सुरु झाली ते वरून कितीही कठोर वागत असले तरी मुलांबाबत ते हळवे होते म्हातारपणी तो जवळ नसणे त्यांना व्याकुळ करणारे होते . 

आमच्या दोघांच्या एकमेकांवरच्या विश्वासाची कसोटी पाहणारा प्रसंग आला तो माझ्या आईच्याबाबतीत्त ! मी मनाई करूनही उजू गावाला आईकडे रहायला गेली आणि पूर्ण वॉर्निंग देऊनही उजूने चायनीज टाईल्स केवळ छान चकाचक दिसतात म्हणून घराला घातल्या आणि मग जे अपेक्षित होते तेच घडले ह्या टाईल्स फक्त दिसायला बऱ्या पण चालायला घसरगुंडी ! आई त्या टाइल्सवरून घसरून पडली आणि पुढे गोव्यातल्या एका डॉक्टराच्या हलगर्जीपणामुळे तिच्या पायाला प्रॉब्लेम झाला मी देसाई डॉक्टरांशी बोललो डॉक्टर म्हणाले आईला कोल्हापुरात पाठव पुढचं सगळं मी बघतो आई कोल्हापूरला आली चेकप झाला आणि ऍलोपॅथिक डॉक्टरांनी गँगरीन झाल्याचे कन्फर्म केले फक्त देसाई डॉक्टरच असे होते जे ठामपणे सांगत होते हे गँगरीन नाहीये आणि ऍलोपॅथिक डॉक्टर्स  हे गँगरीन आहे आपण पाय कापूया नाहीतर हे शरीरभर पसरेल म्हणत होते प्रश्न होता निर्णय कुणी घ्यायचा ? डॉक्टर म्हणाले राजा काढा तुमचा इंतजाम आणि बघा काय फ्लॅश येतो का ? माझ्या संपूर्ण आयुष्यात मी फ्लॅशची इतकी डेस्परेट होऊन कधीच वाट पाहिली नसेल सुदैवाने तो आला आणि मी आईचं ऑपरेशन करायचं नाही असा निर्णय घेतला हा एक वादग्रस्त निर्णय होता आणि माझ्या ऍलोपॅथिक डॉक्टरमित्रांच्या मते मी आईला मृत्यूकडे ढकलत होतो माझा देसाई डॉक्टरांच्यावर व स्वतःच्या निर्णयावर विश्वास होता तर डॉक्टरांचा माझ्यावर मी आईला पुन्हा गावी न्हेले देसाईंची ट्रीटमेंट सुरु झाली आणि काही महिन्यांनी पायाचा हा भाग आपोआपच गळून पडला 

काही वर्षांपूर्वी आमच्या नात्याची परीक्षा खुद्द डॉक्टारांच्याबाबतच झाली मृत्यू समोर होता आणि ऑपेरेशन यशस्वी होण्याचे ५० टक्के चान्स होते साहजिकच देसाईंचा फोन आला कोल्हापुरात ये तू निर्णय घेईस्तोवर मी ऑपरेशन टेबलवर जाणार नाही मी गेलो आणि निर्णय घेतला म्हणालो ,"जावा बिनधास्त ! ओप्रेशननंतरही तुम्ही काही वर्षे जगणार"

डॉक्टर ७५ वर्षे जगले 

माझ्या ह्या डॉक्टर कम मित्राला माझी आदरांजली 

हज़ारों साल नर्गिस अपनी बे-नूरी पे रोती है 

बड़ी मुश्किल से होता है चमन में दीदा-वर पैदा ( इक्बाल )

डॉक्टर अविनाश आनंदराव देसाई होमिओपॅथीतील नर्गिस होते 

.

श्रीधर तिळवे नाईक